این مواد می توانند در آن واحد و همزمان بیش از یک نقش را بر عهده داشته باشند مثلا” یک کاهنده آب ممکن است خاصیت هوازایی نیز داشته باشد یا یک عامل هوازا ممکن است خاصیت نم بندی هم داشته باشد.
می توان این مواد را به صورت زیر دسته بندی نمود:
در کارهای بتنی جدید تولید بتن با مقاومت بالا و دارای کارایی کافی در کارگاه بدون استفاده از فوق روان کننده عملی نیست . متاسفانه فوق روان کننده های مختلف رفتار کاملا” متفاوتی با سیمانهای مختلف دارند.
در بتن های با مقاومت بالا فوق روان کننده های لیگنو سولفونیت عموما” به همراه فوق روان کننده های ملامین یا نفتالین مصرف می شوند .آنها به خودی خود در تولید اقتصادی بتن های با مقاومت بسیار بالا به اندازه کافی موثر نیستند.لیگنوسولفیت برای کنترل اسلامپ اولیه و ملامین یا نفتالین در مرحله بعد برای کنترل اسلامپ کارگاه مورد استفاده قرار می گیرند.
روشی برای پیش بینی مقدار فوق روان کننده لازم وجود ندارد و برای تعیین آن باید از طریقه سعی و خطا استفاده نمود .اصولا” اگر مقاومت معیار اصلی باشد باید نسبت آب به سیمان را به حداقل ممکن رساند و بنابراین مقدار فوق روان کننده لازم به حداکثر مقدارش می رسد.
بتن های با مقاومت بالا عموما” علاوه بر سیمان پرتلند سنگدانه و آب شامل مصالح دیگری از قبیل فوق روان کننده ها و مواد سیمانی متمم نیز می باشد.
با استفاده از موادی نظیر خاکستر بادی و روباه دانه ای پودر شده به عنوان موادسیمانی متمم می توان به مقاومت فشاری تاحد ۹۸مگاپاسگال دست یافت.اما برای رسیدن به مقاومت های بالاتر از ۱۰۰ مگاپاسگال استفاده از میکروسیلیس ضروری است.
دربتن های با مقاومت بالا سنگدانه ها می توانند عامل محدود کننده مقاومت شوند همچنین از آنجا که پایین بودن نسبت آب به سیمان برای رسیدن به بتن با مقاومت بالا لازم است دانه بندی سنگدانه ها باید شدیدا” کنترل شود . حتی الامکان از سنگدانه هایی که نسبت به انجام واکنش قلیلیی و داشتن ترک های داخلی مشکوک می باشند پرهیز شود.
بتن های معمولی نسبت به مصالح مصرفیشان خیلی حساس نمی باشند ومصالح ، نسبت های اختلاط وشرایط عمل آوری آنها می توانند، بدون اینکه خواص مکانیکی بتن را تحت تاثیر قرار دهند ، تغییرات کوچکی داشته باشند.اما در بتن های با مقاومت بالا باید تمام اجزای مخلوط ، در محدوده تعیین شده قرار داشته باشند . بنابراین برای اطمینان از کیفیت بتن های با مقاومت بالا، تمامی مراحل مربوط به تولید آنها را باید کنترل نمود . این مراحل شامل یکنواخت بودن مصالح خام وروش های مخلوط کردن، انتقال، در قالب ریختن ، ویبره کردن، عمل آوری وآزمایش های بتن سخت شده می باشد.
جمع شدگی کاهش حجم بتن در طول زمان است این کاهش در نتیجه تغییر مقدار رطوبت موجود در بتن و تغییرات فیزیکی و شیمیایی آن است و جمع شدگی تغییر شکل های وابسته به زمانی می باشند که به همراه ایجاد ترک، بیشترین نگرانی را برای طراحان بوجود می آورد.
رطوبت نسبی به مقدار قابل توجهی در مقدار جمع شدگی تاثیر می گذارد و با افزایش آن نرخ جمع شدگی کاهش می یابد.
استفاده از فوق روان کننده ها برای کاهش آب مصرفی ، می تواند در اکثر حالات باعث کاهش جمع شدگی نیز گردد.
خشک شدگی غیر یکنواخت باعث ایجاد ترک های سطحی می شود و در نتیجه مقداری از تنش های خود به خودی آزاد می شوند. اگر بتن تازه ، شروع به خشک شدن نماید، برایش مضر خواهد بود.
آزمایشات بر بتن را می توان به صورت زیر برشمرد:
هر چه از شروع ساختن بتن زمان بیشتری گذشته باشد بتن مقاومت بیشتری خواهد داشت مقاومت هفت روزه در بتن عادی حدود ۷۰% مقاومت ۲۸روزه است. معمولا” در محاسبات مقاومت ۲۸روزه بتن که حدود ۹۵% مقاومت نهایی بتن است در نظر گرفته می شود. گرمخانه(حرارت و بخار آب) باعث سرعت در روند رسیدن به مقاومت نهایی است.
عموما” بیشترین مقاومت زمانی حاصل می شود که نمونه پیوسته به صورت مرطوب (با رطوبت نسبی ۱۰۰%) تا زمان آزمایش نگهداری شود
گروهی از محققین دریافته اند که اگر بتن های با مقاومت بالا ،۷روز به صورت کاملا” مرطوب و بعد از آن در محیطی با رطوبت نسبی ۵۰% نگهداری شوند وپس از ۲۸روز مورد آزمایش قرار گیرند، نسبت به بتنی که در تمام این مدت در محیط کاملا” مرطوب قرار داده شده است ، حدود ۱۰ درصد کاهش مقاومت دارند.
